Kumru…
Bir zamanlar sabahları fırınlardan yükselen ekmek kokusuyla, Burhan abi'nin kahvesinin önünde çay eşliğinde yapılan sohbetlerle anılırdı. Herkes birbirini tanır, selam vermeden geçilmezdi. Kapılar kilitlenmez, komşunun çocuğu kendi evladın sayılırdı. O günlerin sıcaklığı hâlâ hafızalarda taze.
Ama zaman değişti.
Köy yolları sessizleşti, okullar boşaldı, gençler birer birer gurbete gitti. Kimisi İstanbul’un kalabalığında bir iş buldu, kimisi gurbetin uzak şehirlerinde tutunmaya çalıştı. Geride kalanlar ise, her yaz tatilinde kısa süreli dönüşleri bekler oldu.
Kumru, bir zamanlar küçük ama üretken bir yerdi. Fındık bahçeleri, değirmenler, çarşıdaki esnaf… Hepsi bu toprakların hikayesiydi. Bugün baktığımızda o canlılık yerini sessizliğe bırakmış gibi.
Ne yazık ki iş imkânlarının azlığı, genç nüfusun göçü ve yatırım eksikliği, ilçemizin kaderini yavaş yavaş değiştirdi.
Ama hâlâ umut var.
Kumru’nun her karışında emek var, alın teri var. Bu topraklarda büyüyen insanlar, nerede olursa olsun, memleketini kalbinde taşımaya devam ediyor.
Bazen sosyal medyada paylaşılan eski fotoğraflara bakıyorum: tozlu sokaklarda oynayan çocuklar, kamyonetlerin arkasında köye dönen aileler, düğünlerde çalınan davullar…
Hepsi bir ahde vefa çağrısı gibi.
Belki yeniden hatırlamamız gereken şey, sadece o eski günlerin güzelliği değil; birbirimize olan bağlılığımız. Çünkü Kumru’yu yeniden canlandıracak olan, o ruhun kendisi.
Biraz birlik, biraz inanç, biraz da vefa…
Gerisi zaten olur.
YORUMLAR